कॉलेज जीवनातील एक सत्य
कोजागिरी पौर्णिमा असे नांव पडले
नाजूक परीसारख जपाव..
मी प्रेममंत्री झालो तर
फक्त तुझ्या आठ्वणी.
वाटते ना असावे कुणीतरी.
जिँकलेलं बक्षिस नाही.. .जिँकलेलं बक्षिस नाही.. .
माझ्या सोनुच घड्याळं
दुनियादारी लग्नानंतरची
प्रत्येक जण प्रेमात पडतो
शेवटची भेट
मैत्री अशी असावी
बायको कशी असावी
ओठ तेव्हा माझे नसतील
निघून जाणार आहे मी
बरोबर ना
सुख असतं
का असी घाबरतेस
ओळखला नाही हिने मला
 तिथेच मन फसते
का जाणीव करून देतेस
रागवू नकोस
तुझ्यात कधीच गुंतलं नसतं
 तू कधि उत्तर दिले नाही
आपण व्हायचं नसतं
माझा जीव जाणार आहे
तुझे मन माझे झाले
तूचं का ती
मी तुझी सावली आहे रे
परीसारख जपाव
देव माझा तू
जगेल किंवा मरेल
शिम्पल्याचे शो पीस  नको
ती सोडुन
ते पण एक वय असतं
 अंतरी ऊरून आहे
 तुम्ही प्रेमात आहात
तुझ्या आठवणी म्हणजे
आता संपलयं ते सारं
तिचेच प्रतिबिंब दिसले
मला जीवन जगण्याची
कस करायच असत
मी अंताकडे जात आहे
ते दूर निघून जातात
कस असत ना
आपलस करून जात