“तू प्रेम गं
काय समजणार....
तू विचारच समजू नाही शकत,
तर भावना काय समजणार;
तू दुरावाच समजू नाही शकत,
... तर विरह गं काय समजणार; गाणंच कधी ऐकत नाही,
तू गझल काय गं समजणार;
तूला प्रणयच माहित नाही,
तू प्रेम गं काय समजणार....! पीडाच अंगी झेलत नाही,
तर बोच काय समजणार;
अश्रूच जर माहित नाही,
तर दव थेंब काय समजणार;
तूला उमलणच माहित नाही,
तर यौवन बहर काय समजणार; तूला प्रणयच माहित नाही,
तू प्रेम गं काय समजणार....! 
तूला प्रतीक्षाच माहित नाही,
उशीर गं तू काय समजणार,
हरवलच नाही कधी काही,
तर गवसणं काय समजणार;
कधी रागवतच नाहीस,
तू रुसणं काय समजणार; तूला प्रणयच माहित नाही,
तू प्रेम गं काय समजणार...! हर क्षण सारखा वाटणारी तू,
कातर सांज काय समजणार;
कधी काटेच बघितले नाहीस,
तू प्रेम टोच कशी समजणार;
कधी उसवता श्वासच घेतला नाहीस,
पडल्या हृदयी,खोच काय समजणार; तूला प्रणयच माहित नाही,
तू प्रेम गं काय समजणार...! उमलणच तूला माहित नाही,
तू पालवी गं काय समजणार;
अंगी शहारते काटेच नाही समजत,
तू मखमली शेवाळ काय समजणार;
तूला दुरावाच माहित नाही,
तर तू जवळीक काय समजणार; तूला प्रणयच माहित नाही,
तू प्रेम गं काय समजणार...! कोरड्या आयुष्यी रमणारी तू,
तूला मदनी ओलावा काय समजणार,
स्वतःचीच असलेली स्तीतप्रज्ञ
तू,
प्रेमात वेडावणं तू काय समजणार;
प्रणयी पातळीस अजाण तू, शृंगारी उच्चांक काय समजणार;
तूला प्रणयच माहित नाही,
तू प्रेम गं काय समजणार